Na przestrzeni lat Madera gościła wiele wybitnych osobistości – od rodzin królewskich po artystów i polityków. Każda z tych wizyt zostawiła swój ślad w historii wyspy, a dziś możemy prześledzić ich fascynujące historie.

Cesarzowa Sissi na Maderze (1860-1861)

Elżbieta Bawarska, znana jako cesarzowa Sissi, przybyła na Maderę zimą 1860 roku na wyraźne zalecenie swoich lekarzy, którzy uważali klimat wyspy za idealny do leczenia chorób płuc. 

Zatrzymała się w Quinta Vigia, która obecnie służy jako siedziba rządu regionalnego. 

Jej apartamenty z widokiem na ocean stały się świadkiem jej codziennego życia na wyspie. Cesarzowej towarzyszył niewielki dwór oraz osobisty lekarz, dbający o jej zdrowie. 

Przez ponad dwa miesiące pobytu Sissi pokochała długie spacery – szczególnie trasę do Monte, którą pokonywała pieszo niemal codziennie. 

W zachowanych listach do rodziny opisywała z zachwytem maderską florę, spokój i kojący klimat wyspy. Jej wizyta i późniejsze pozytywne relacje przyczyniły się znacząco do wzrostu popularności wyspy jako destynacji zdrowotnej wśród europejskiej arystokracji.

Winston Churchill (1950)

Brytyjski premier wybrał Reid’s Palace Hotel jako swoją bazę podczas pobytu na Maderze w 1950 roku, przyjmując osobiste zaproszenie właścicieli hotelu. 

W swoim apartamencie z widokiem na Atlantyk spędzał godziny malując i pisząc. Churchill szybko ustalił swój codzienny rytual – poranki spędzał pracując nad pamiętnikami w hotelowym ogrodzie, a popołudniami delektował się tradycyjną herbatą na tarasie. 

Szczególnie upodobał sobie niewielką wioskę rybacką Câmara de Lobos, gdzie powstało wiele jego dzieł akwarelowych. Miejscowa ludność szybko zaczęła rozpoznawać „człowieka w kapeluszu”, jak go nazywali, spacerującego z sztalugami po okolicy. 

Do dziś w barze, który regularnie odwiedzał, zachował się jego ulubiony stolik, a w lokalnych winiarniach wspominają jego wizyty i zamiłowanie do maderskiego wina.

Józef Piłsudski (1930-1931)

Polski Marszałek przybył na Maderę na pokładzie statku „König Albert”, szukając odpoczynku i poprawy zdrowia. 

W pensjonacie Quinta Bettencourt w dzielnicy Monte zajmował pokój z widokiem na bujny ogród. 

Jego dzień był starannie zaplanowany – poranki rozpoczynał od lokalnych zabiegów leczniczych, po których udawał się na długie spacery po okolicy. 

Podczas trzech zimowych miesięcy pobytu Piłsudski łączył kurację z pracą twórczą – właśnie tu powstała znacząca część jego „Poprawek historycznych”. Z zachowanej korespondencji wiemy, że szczególnie upodobał sobie posiłki na tarasie pensjonatu, skąd podziwiał panoramę Funchal. 

Często odwiedzał też lokalny kościół w Monte, gdzie spędzał czas na rozmyślaniach.

Karol I Habsburg 

Ostatni cesarz Austrii znalazł w Reid’s Palace Hotel nie tylko schronienie, ale prawdziwy dom na wygnaniu. 

Hotel, słynący już wtedy z luksusu i dyskrecji, zapewnił mu odpowiednie warunki pobytu, chroniąc jednocześnie jego prywatność. 

Cesarz spędzał dni spacerując po rozległych ogrodach hotelowych i obserwując ocean z hotelowych tarasów. 

Personel hotelu do dziś przekazuje opowieści o jego skromności i uprzejmości wobec pracowników. 

W hotelowym archiwum zachowały się specjalne menu przygotowywane na jego życzenie oraz księga gości z jego osobistymi wpisami.

Sytuacja finansowa cesarza pogarszała się, więc  w lutym 1922 roku, za zgodą bankiera Luís Rocha Machado, Habsburgowie przenieśli się do Monte, do posiadłości, która jest obecnie znana jako „Quinta Jardins do Imperador”.

Pobyt Karola I Habsburga na Maderze  był krótki, Cesarz niestety zapadł na zapalenie płuc wywołane grypą,   I zmarł ,ulegając tej chorobie,  1 kwietnia 1922 roku. Został pochowany w kościółku na Monte, gdzie do dziś znajduje się jego grobowiec.

George Bernard Shaw

Słynny pisarz i dramaturg zapisał się w historii Reid’s Palace Hotel nie tylko jako wybitny literat, ale przede wszystkim jako entuzjasta życia. 

W wieku 71 lat postanowił nauczyć się tanga, ku zdumieniu i rozbawieniu innych gości hotelu. Lekcje odbywały się w głównej sali balowej, gdzie Shaw codziennie ćwiczył kroki, pod okiem profesjonalnego instruktora. 

Ta anegdota doskonale pokazuje atmosferę hotelu, który łączył luksus z pewną swobodą i radością życia. 

Shaw często przesiadywał także w hotelowej bibliotece, gdzie podobno napisał kilka fragmentów swoich późniejszych dzieł. 

Jego pobyt przypada na złoty okres Reid’s Palace, gdy hotel był centrum życia towarzyskiego wyspy.